Lubach blijf bij je leest!

Lubach is een verwaterde versie van zijn oude programma geworden.

Minder scherp, teveel rollen voor medewerkers die niet grappig zijn, en een doorbreking van zijn satirische rol door aan het eind van een aflevering op de schoot van een gast te gaan zitten. Duidelijk is de invloed van zijn training in de Verenigde Staten die zijn presentatie meer gelikt moet maken, maar in feite tot vervlakking leidt.

‘Ga zitten, ga zitten. Mijn naam is Arjen Lubach.’

De kracht van het programma is ontluistering van macht, pretentie, propaganda, eigenbelang, dysfunctioneel bestuur en domheid door gewoon te laten zien wat iemand zegt. Lubach legt de focus op doorzichtige leugens, middelbareschoolkrantniveau journalistenvragen en opgeblazen ego’s, door ze gewoon te laten zien. In de context van Lubach spreken de beelden voor zichzelf. De sprekers diskwalificeren zich, zonder dat er iets aan toegevoegd hoeft te worden,. Het publiek lacht al om de situatie zelf, voordat Lubach zijn hilarische roast heeft gegeven.

Het kan ook als spiegel dienen voor onszelf. Dit is wat wij dagelijks krijgen voorgeschoteld en slikken als officieel goedgekeurde nieuwsvoorziening, volksvertegenwoorders en woordvoerders. Door Lubach wordt pas echt de boterberg op het hoofd van politici zichtbaar, de simpelheid en oppervlakkigheid van interviewers en het gedraai van geinterviewden, die onder de vlag van het algemeen belang andere belangen aan het dienen zijn. Ongepolijste Lubach, ik heb je nodig! De tv heeft je nodig! Skip die Amerikaanse talkshow mayonaise. Lubach blijf bij je leest!